Ukończył studia magisterskie na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie w 2004 roku obronił dyplom pod kierunkiem prof. Piotra Błażejewskiego (aneks w Pracowni Projektowania Malarstwa Architektonicznego i Sztuki w Przestrzeni Publicznej pod kierunkiem prof. Wojciecha Kaniowskiego). Wcześniej uczył się w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie. Obecnie mieszka i pracuje w Warszawie. Jego prace znajdują się w kolekcjach w Polsce i na świecie. Wystawy zbiorowe oraz indywidualne min.: 2020 – „Szczeliny koloru”, GaleriaArt.pl; 2016 – „Pankiewicz i po… Uwalnianie koloru”, Muzeum Lubelskie; 2015 – „Slow”, Galeria Mito; 2014 – Kancelaria Prezesa Rady Ministrów; 2012 – „Układ wyżowy”, galeria Elektor Mazowieckiego Instytutu Kultury; 2005 – Centrum Olimpijskie. Wyróżniony w 2004 roku w konkursie Fundacji im. Franciszki Eibish.

Kolor i światło są dla mnie najważniejsze. Istotą mojego malarstwa jest oddziaływanie na siebie poszczególnych barw, ich odcieni i półtonów. Najbardziej interesuje mnie to, co powstaje na granicy, na styku płaszczyzn ciepłych i chłodnych, jasnych i nasyconych, gładkich i chropowatych. To na tych pulsujących krawędziach wyzwala się energia, która następnie wypełnia cały obraz. Eksperymentuję z kolorem, a kompozycja pełni raczej funkcję dopełniającą, uspokaja nieco te barwne płaszczyzny. Staram się nie pozbawiać obrazu drobnych sprzeczności i kontrastów, ale jako całości nadaję mu umiarkowany, harmonijny charakter.

Moje malarstwo wyewoluowało z pejzażu i nadal jest echem obserwacji natury. Obrazy zazwyczaj mają strefowy układ. Tak jak w przyrodzie spotykają się ze sobą różne obszary, powietrze z wodą, czy ziemią. Malując myślę pejzażem, ale nie odnajduję potem w obrazach konkretnych miejsc, zaistniałych sytuacji, to nie jest dosłowne przełożenie. Chodzi raczej o wrażenie – moje odczucie krajobrazu i chwili.

Obraz jest wynikiem doświadczeń nie tylko wizualnych, a nawet nie tylko i wyłącznie zmysłowych. Próbuję dotykać metafizycznego wymiaru barwy i światła. Interesuje mnie niematerialny, nieprzedmiotowy charakter występowania zjawiska koloru. Język abstrakcji wydaje mi się tu najodpowiedniejszy.