ABOUT EXHIBITION

Dla Nataszy Mirak i Svitlany Ulki kobieca fizjonomia stała się formą wyrazu artystycznego. To właśnie postaci kobiet są instrukcją interpretacji obrazów.

Kobiecość jest porą roku, postępem, szeptem.
Kobiecość to wiele więcej, bo przez warstwy farby przebijają się osobiste doświadczenia każdej z malarek. Ich rozumienie i odczuwanie znajduje swoje odzwierciedlenie na płótnie.

Postaci kobiet u Nataszy Mirak są pewne, mocne, wyraziste. Koncentrują całą uwagę obrazu wokół siebie. Wciągają nas do swoich światów. Spektakularne fryzury, magnetyczne spojrzenia, imponujące suknie, to znaki rozpoznawcze artystki. Warto poświęcić chwilę uwagi, aby dostrzec symbolikę, którą przepełniona jest twórczość malarki. Nie sposób również nie docenić zręcznego zestawienia minionego (XVIII i XIX-wieczne suknie) z nowoczesnym (smartphony, thermomix).

Odmiennie do motywu kobiecości podchodzi Svitlana Ulka, która w swoich obrazach miesza jawę ze snem. Daje dostęp i zaprasza do zagłębienia się w sceny jak ze snów, w których, jak dobrze wiemy, może wydarzyć się wszystko. Pozwólmy się poprowadzić przez ten oniryczny świat chłonąc delikatność i subtelność malarstwa artystki.

Kobiecość to termin rozumiany szeroko i niejednoznacznie. Dla jednych będzie synonimem czułości, zmysłowości i łagodności, dla innych będzie utożsamiać autonomiczność, decyzyjność i sprawczość.
Żeby pokazać jak pojemna jest definicja kobiecości, na naszej wystawie w ramach Salonu Letniego prezentujemy również prace Kamila Stańczaka.

Finezja procesów i wytworów przyrody to niekończące się źródło inspiracji. Zachwycające pąki kwiatów, soczyste i słodkie owoce, różnorodność krajobrazów. Zdaje się, że samo słowo - natura, nie bez powodu jest rodzaju żeńskiego i znajduje swoje odbicie w kobiecych imionach - Róża, Jagoda, Malina czy Dalia.

Kamil Stańczak w charakterystyczny sobie sposób spaja ze sobą świat przyrody i kobiecości. Ten pierwszy staje się wehikułem dla tego drugiego. Wehikułem w dosłownym znaczeniu środka transportu, ale i wehikułem emocji. Da się tu jednak wyczuć harmonię, a nie hierarchię. Ten mikro-cykl to również historia o podróży, która staje się celem samym w sobie.

Dla Nataszy Mirak i Svitlany Ulki kobieca fizjonomia stała się formą wyrazu artystycznego. To właśnie postaci kobiet są instrukcją interpretacji obrazów.

Kobiecość jest porą roku, postępem, szeptem.
Kobiecość to wiele więcej, bo przez warstwy farby przebijają się osobiste doświadczenia każdej z malarek. Ich rozumienie i odczuwanie znajduje swoje odzwierciedlenie na płótnie.

 

Postaci kobiet u Nataszy Mirak są pewne, mocne, wyraziste. Koncentrują całą uwagę obrazu wokół siebie. Wciągają nas do swoich światów. Spektakularne fryzury, magnetyczne spojrzenia, imponujące suknie, to znaki rozpoznawcze artystki. Warto poświęcić chwilę uwagi, aby dostrzec symbolikę, którą przepełniona jest twórczość malarki. Nie sposób również nie docenić zręcznego zestawienia minionego (XVIII i XIX-wieczne suknie) z nowoczesnym (smartphony, thermomix).

Odmiennie do motywu kobiecości podchodzi Svitlana Ulka, która w swoich obrazach miesza jawę ze snem. Daje dostęp i zaprasza do zagłębienia się w sceny jak ze snów, w których, jak dobrze wiemy, może wydarzyć się wszystko. Pozwólmy się poprowadzić przez ten oniryczny świat chłonąc delikatność i subtelność malarstwa artystki.

Kobiecość to termin rozumiany szeroko i niejednoznacznie. Dla jednych będzie synonimem czułości, zmysłowości i łagodności, dla innych będzie utożsamiać autonomiczność, decyzyjność i sprawczość.
Żeby pokazać jak pojemna jest definicja kobiecości, na naszej wystawie w ramach Salonu Letniego prezentujemy również prace Kamila Stańczaka.

Finezja procesów i wytworów przyrody to niekończące się źródło inspiracji. Zachwycające pąki kwiatów, soczyste i słodkie owoce, różnorodność krajobrazów. Zdaje się, że samo słowo - natura, nie bez powodu jest rodzaju żeńskiego i znajduje swoje odbicie w kobiecych imionach - Róża, Jagoda, Malina czy Dalia.

Kamil Stańczak w charakterystyczny sobie sposób spaja ze sobą świat przyrody i kobiecości. Ten pierwszy staje się wehikułem dla tego drugiego. Wehikułem w dosłownym znaczeniu środka transportu, ale i wehikułem emocji. Da się tu jednak wyczuć harmonię, a nie hierarchię. Ten mikro-cykl to również historia o podróży, która staje się celem samym w sobie.

Dla Nataszy Mirak i Svitlany Ulki kobieca fizjonomia stała się formą wyrazu artystycznego. To właśnie postaci kobiet są instrukcją interpretacji obrazów.

Kobiecość jest porą roku, postępem, szeptem.
Kobiecość to wiele więcej, bo przez warstwy farby przebijają się osobiste doświadczenia każdej z malarek. Ich rozumienie i odczuwanie znajduje swoje odzwierciedlenie na płótnie.

 

Postaci kobiet u Nataszy Mirak są pewne, mocne, wyraziste. Koncentrują całą uwagę obrazu wokół siebie. Wciągają nas do swoich światów. Spektakularne fryzury, magnetyczne spojrzenia, imponujące suknie, to znaki rozpoznawcze artystki. Warto poświęcić chwilę uwagi, aby dostrzec symbolikę, którą przepełniona jest twórczość malarki. Nie sposób również nie docenić zręcznego zestawienia minionego (XVIII i XIX-wieczne suknie) z nowoczesnym (smartphony, thermomix).

Odmiennie do motywu kobiecości podchodzi Svitlana Ulka, która w swoich obrazach miesza jawę ze snem. Daje dostęp i zaprasza do zagłębienia się w sceny jak ze snów, w których, jak dobrze wiemy, może wydarzyć się wszystko. Pozwólmy się poprowadzić przez ten oniryczny świat chłonąc delikatność i subtelność malarstwa artystki.

Kobiecość to termin rozumiany szeroko i niejednoznacznie. Dla jednych będzie synonimem czułości, zmysłowości i łagodności, dla innych będzie utożsamiać autonomiczność, decyzyjność i sprawczość.
Żeby pokazać jak pojemna jest definicja kobiecości, na naszej wystawie w ramach Salonu Letniego prezentujemy również prace Kamila Stańczaka.

Finezja procesów i wytworów przyrody to niekończące się źródło inspiracji. Zachwycające pąki kwiatów, soczyste i słodkie owoce, różnorodność krajobrazów. Zdaje się, że samo słowo - natura, nie bez powodu jest rodzaju żeńskiego i znajduje swoje odbicie w kobiecych imionach - Róża, Jagoda, Malina czy Dalia.

Kamil Stańczak w charakterystyczny sobie sposób spaja ze sobą świat przyrody i kobiecości. Ten pierwszy staje się wehikułem dla tego drugiego. Wehikułem w dosłownym znaczeniu środka transportu, ale i wehikułem emocji. Da się tu jednak wyczuć harmonię, a nie hierarchię. Ten mikro-cykl to również historia o podróży, która staje się celem samym w sobie.

Autor: Michał Brynda

W twórczości Nataszy Mirak i Svitlany Ulki dominującą formą wyrazu artystycznego jest postać kobiety. To właśnie pierwszoplanowe bohaterki pomagają widzowi w celniej interpretacji obrazów.

Kobiecość w pracach tych twórczyń pokazana jest wielowymiarowo, czasem ledwie lekko zarysowana, subtelna, a czasem wręcz kipi zmysłowością.
Kobiecość w ich ujęciu to wiele więcej, bo przez warstwy farby przebijają się osobiste doświadczenia każdej z malarek. Ich wrażliwość i odczuwanie znajduje swoje odzwierciedlenie na płótnie.

Postaci kobiet u Nataszy Mirak są pewne, mocne, wyraziste. Koncentrują całą uwagę widza wokół siebie. Wciągają nas do swoich światów. Spektakularne fryzury, magnetyczne spojrzenia, imponujące suknie, to znaki rozpoznawcze artystki. Warto poświęcić chwilę uwagi, aby dostrzec symbolikę, którą przepełniona jest twórczość malarki. Nie sposób również nie docenić zręcznego zestawienia minionego (XVIII i XIX-wieczne suknie) z nowoczesnym (smartphony, thermomix).

Odmiennie do motywu kobiecości podchodzi Svitlana Ulka, która w swoich obrazach miesza jawę ze snem. Umożliwia dostęp i zaprasza do zagłębienia się w sceny jak ze snów, w których, jak dobrze wiemy, może wydarzyć się wszystko. Pozwólmy się poprowadzić przez ten oniryczny świat, chłonąc delikatność i subtelność malarstwa artystki.

Kobiecość to termin rozumiany szeroko i niejednoznacznie. Dla jednych będzie synonimem czułości, zmysłowości i łagodności, dla innych będzie utożsamiać autonomiczność, decyzyjność i sprawczość.
Żeby pokazać jak pojemna jest definicja kobiecości, ile ma odcieni i barw, na naszej wystawie prezentujemy również prace Kamila Stańczaka.

Kamil Stańczak w charakterystyczny sposób spaja ze sobą świat przyrody i kobiecości. Ten pierwszy staje się wehikułem dla tego drugiego. Wehikułem w dosłownym znaczeniu środka transportu, ale i wehikułem emocji. Da się tu jednak wyczuć harmonię, a nie hierarchię. Ten mikro-cykl to również historia o podróży, która staje się celem samym w sobie.

Autor: Michał Brynda

W twórczości Nataszy Mirak i Svitlany Ulki dominującą formą wyrazu artystycznego jest postać kobiety. To właśnie kobieca fizjonomia pomaga widzowi w celniej interpretacji obrazów.

Kobiecość jest porą roku, postępem, szeptem.
Kobiecość w ich ujęciu to wiele więcej, bo przez warstwy farby przebijają się osobiste doświadczenia każdej z malarek. Ich wrażliwość i odczuwanie znajduje swoje odzwierciedlenie na płótnie.

Postaci kobiet u Nataszy Mirak są pewne, mocne, wyraziste. Koncentrują całą uwagę widza wokół siebie. Wciągają nas do swoich światów. Spektakularne fryzury, magnetyczne spojrzenia, imponujące suknie, to znaki rozpoznawcze artystki. Warto poświęcić chwilę uwagi, aby dostrzec symbolikę, którą przepełniona jest twórczość malarki. Nie sposób również nie docenić zręcznego zestawienia minionego (XVIII i XIX-wieczne suknie) z nowoczesnym (smartphony, thermomix).

Odmiennie do motywu kobiecości podchodzi Svitlana Ulka, która w swoich obrazach miesza jawę ze snem. Umożliwia dostęp i zaprasza do zagłębienia się w sceny jak ze snów, w których, jak dobrze wiemy, może wydarzyć się wszystko. Pozwólmy się poprowadzić przez ten oniryczny świat, chłonąc delikatność i subtelność malarstwa artystki.

Kobiecość to termin rozumiany szeroko i niejednoznacznie. Dla jednych będzie synonimem czułości, zmysłowości i łagodności, dla innych będzie utożsamiać autonomiczność, decyzyjność i sprawczość.
Żeby pokazać jak pojemna jest definicja kobiecości, ile ma odcieni i barw, na naszej wystawie prezentujemy również prace Kamila Stańczaka.

Kamil Stańczak w charakterystyczny sposób spaja ze sobą świat przyrody i kobiecości. Ten pierwszy staje się wehikułem dla tego drugiego. Wehikułem w dosłownym znaczeniu środka transportu, ale i wehikułem emocji. Da się tu jednak wyczuć harmonię, a nie hierarchię. Ten mikro-cykl to również historia o podróży, która staje się celem samym w sobie.

Autor: Michał Brynda

W twórczości Nataszy Mirak i Svitlany Ulki dominującą formą wyrazu artystycznego są kobiece postacie. To właśnie one pomagają widzowi w celniej interpretacji obrazów.

Kobiecość w pracach tych twórczyń jest wielowymiarowa, czasem tylko lekko zarysowana, czasem do granic intensywna.
Kobiecość w ich ujęciu to wiele więcej, bo przez warstwy farby przebijają się osobiste doświadczenia każdej z malarek. Ich wrażliwość i odczuwanie znajduje swoje odzwierciedlenie na płótnie.

Postacie kobiet u Nataszy Mirak są pewne, mocne, wyraziste. Koncentrują całą uwagę widza wokół siebie. Wciągają nas do swoich światów. Spektakularne fryzury, magnetyczne spojrzenia, imponujące suknie, to znaki rozpoznawcze artystki. Warto poświęcić chwilę uwagi, aby dostrzec symbolikę, którą przepełniona jest twórczość malarki. Nie sposób również nie docenić zręcznego zestawienia minionego (XVIII i XIX-wieczne suknie) z nowoczesnym (smartphony, thermomix).

Odmiennie do motywu kobiecości podchodzi Svitlana Ulka, która w swoich obrazach miesza jawę ze snem. Umożliwia dostęp i zaprasza do zagłębienia się w sceny jak ze snów, w których, jak dobrze wiemy, może wydarzyć się wszystko. Pozwólmy się poprowadzić przez ten oniryczny świat, chłonąc delikatność i subtelność malarstwa artystki.

Kobiecość to termin rozumiany szeroko i niejednoznacznie. Dla jednych będzie synonimem czułości, zmysłowości i łagodności, dla innych będzie utożsamiać autonomiczność, decyzyjność i sprawczość.
Żeby pokazać jak pojemna jest definicja kobiecości, ile ma odcieni i barw, na naszej wystawie prezentujemy również prace Kamila Stańczaka.

Kamil Stańczak w charakterystyczny sposób spaja ze sobą świat przyrody i kobiecości. Ten pierwszy staje się wehikułem dla tego drugiego. Wehikułem w dosłownym znaczeniu środka transportu, ale i wehikułem emocji. Da się tu jednak wyczuć harmonię, a nie hierarchię. Ten mikro-cykl to również historia o podróży, która staje się celem samym w sobie.

Autor: Michał Brynda