SFORA
KOMENTARZ AUTORSKI
2016-2018
dąb polichromowany, smoła, pasy transportowe
wysokość 120-130 cm

„Sfora" to wieloelementowa kompozycja, która składa się z ponadnaturalnej wielkości rzeźb mechanicznych wilków. Całość w przeważającej części wykonana jest z drewna, sylwetki zwierząt potraktowane są szkicowo — łączone różnymi materiałami z widocznym śladem narzędzia. Elementem scalającym jest dominująca czerń i powielenie zwierzęcych form. Widz jest zmuszony do wejścia w przestrzeń między rzeźbami — staje się przez moment fragmentem kompozycji, nakładają się na siebie terytoria ludzkie i zwierzęce.
Moja Sfora wyłania się z mroku, przypomina cienie większe od właściciela, które przemykają tuż obok. Ponadnaturalnej wielkości anonimowe wilki są pełne spękań i drapieżnej faktury. Schematyczne sylwetki zwierząt łączone są z elementów, skręcane śrubami jak maszyny oblężnicze pełne uszkodzeń, zacieków smoły, z formą wynikającą tylko z ich funkcji. Ślad łańcucha piły, dłuta, nieobrobione powierzchnie, rysunek słojów dębowych belek, naturalne odkształcenia, spękania drewna — dopełniają pewnej surowości formy. Pasy okalają masywne ciała drapieżników, pilnują ich integralności, scalają elementy — ja sam myślę o nich bardziej jako o pewnym elemencie samokontroli, panowania nad własną siłą niż o pragnieniu kontroli, jaką mają lub starają się mieć ludzie nad naturą czy zwierzętami. W przypadku „Sfory" przestrzenie, terytoria nakładają się, zazębiają. Dzieje się to na wielu płaszczyznach. W tym wypadku obecność człowieka w przestrzeni „Sfory" poszerza znacznie kontekst i sieć interpretacji. Znaczenie terytoriów wykracza poza relację ludzko–zwierzęcą, gdzie widz wkracza w obszar zajęty przez grupę zwierząt. Wilki eksponowane w przestrzeniach przypisanych człowiekowi jakoby są w nich zakłócającym harmonię intruzem.