Łączenie świata wschodniego i zachodniego dokonało się nie tylko na płaszczyźnie tematycznej, ale także formalnej i materiałowej. Mimo że obrazy wykonywane są najczęściej zachodnią techniką olejną, artystka przyjęła rozwiązania formalne japońskich drzeworytów ukio-e: plamy ograniczonej palety kolorów obwiedzione są kreską, a sam rysunek jest maksymalnie uproszczony.
Jako podłoże wykorzystane zostaje drewno – podobrazie typowe dla malarstwa religijnego wschodniej części świata zachodniego. Artystka zdecydowała się na tę inną formę celulozy, gdyż typowy dla malarstwa japońskiego papier źle znosi farby olejne i nie może być eksponowany bez oprawy, a prostota formy jest dla całości obrazów bardzo ważna.
Z malarstwa kościoła wschodniego zaczerpnięta zostaje hieratyczność i jakby „kodyfikacja póz", jakie przyjmować mogą przedstawiane osoby, zwierzęta, rośliny czy przedmioty.
Z czasem podłoże ze sklejki lub HDF zaczęło pojawiać się jako część składowa palety kolorystycznej, a następnie także gęste floralne i geometryczne wzory – rozwiązania także podpatrzone w klasycznych japońskich drzeworytach.
Kolejnym motywem łączącym światy malarstwa wschodu i zachodu i kolejnym rozwiązaniem formalno-materiałowym wprowadzonym do prac, jest technika kładzenia złotych i srebrnych płatków. Jest ona istotna zarówno w japońskim malarstwie tuszowym na papierze, jak i w zachodnim malarstwie sakralnym na desce. Sposób w jaki metale łapią światło jest niestety nie do oddania na zdjęciach, podobnie jak wrażenie jakie robi wielkość prac; dlatego warto zobaczyć je na żywo.

Podczas dwóch lat pandemii, z powodu ograniczonych możliwości wychodzenia z domu oraz potrzeby przekierowania wszelkich poszukiwań z zewnątrz do wewnątrz; artystka poświęcała malarstwu dużo więcej czasu, co zaowocowało zróżnicowaniem technik. Ostatnio znów powstają oleje na płótnie, a także rysunki i kolaże.